Deze blog schreef ik voor OpgroeiGdis: het sociale medianetwerk voor ouders, opvoeders en leerkrachten.
https://www.opgroeigids.nl/leeshoek/blog/opvoeding-en-tips/opvoeding-en-tips-2/aan-tafel
"Hoe hou je het avondeten – met twee vrolijke jongens die niet stil kunnen zitten en veel geluid produceren – leuk voor de ouders (en voor de buurt)?" Deze vraag zullen meer ouders hebben. Ik vermoed dat het nationaal-ouder-kind-ruzie-niveau dagelijks een hoogtepunt bereikt zo ergens tussen vijf en zeven. Papa en mama moe van een lange werk- of opvoeddag. Kind(eren) hongerig, moe, druk, chagrijnig, of dit alles tegelijk… En je dagelijkse portie geduld: (bijna) op.
Als integratief kindercoach vraag ik me als eerste af: hoe is dit voor de kinderen? Zij zijn wellicht de hele dag op de crèche geweest, of op school en naar de BSO. Ze hebben buiten gespeeld en van alles meegemaakt. Of kastelen gebouwd, geknutseld, gegamed of (iets te veel) filmpjes gekeken. Ze zijn uitdagingen tegengekomen die ze zelf moesten oplossen, en hebben zichzelf overtroffen of teleurgesteld. Kortom: hun kinderhoofdje zit barstensvol nieuwe indrukken en draait tijdens etenstijd overuren om al die ervaringen te verwerken. Geen wonder dat ze druk zijn, lawaai maken en niet stil kunnen zitten!
En dan de ouders… Bewust of onbewust hebben we allemaal zo onze ideeën over hoe een avondmaaltijd eruit moet zien. Er is geen moment waarop de regels uit onze eigen jeugd zó doorklinken in onze opvoeding, als tijdens het avondeten. En we verwachten daardoor zoveel van onze kinderen, dat we het zelf niet eens door hebben! Daarom wil ik je uitdagen het volgende stappenplan op een rustig moment samen met je kind(eren) te doorlopen:
STAP 1 Schrijf op een groot vel papier alle (geschreven en ongeschreven) regels die gelden tijdens het avondeten. Wees hier eerlijk in, en laat je kinderen meedenken. Om je op weg te helpen: Moeten de kinderen hun handen wassen voor het eten? Aan tafel eten? Tegelijk met het hele gezin eten? Bidden voor het eten? Op hun stoel zitten? Op een bepaalde plek zitten? Met bestek eten? Hun bord leeg eten? Praten of juist stil zijn? Aan tafel blijven tot iedereen klaar is?
STAP 2 Pak nu een tweede vel papier, maak twee kolommen en schrijf boven de linker kolom 'REGELS' en boven de rechterkolom 'AFSPRAKEN'. Regels zijn door ouders opgelegd en staan niet ter discussie. Stel jezelf nu bij iedere 'regel' uit STAP 1 de vraag: "Is dit noodzakelijk voor de gezondheid of veiligheid van mijn kind(eren)?" Zo ja, dan leg je aan je kind uit waarom deze regel zo belangrijk is, en zet hem onder REGELS. Zo nee, dan is het geen regel maar een verwachting. Deze neem je mee naar stap 3.
STAP 3 Loop nu deze 'verwachtingen' (de overgebleven 'regels' van stap 1) door. Vraag jezelf bij iedere 'regel' af: 'Waarom vind ik het belangrijk dat mijn kind dit doet of laat?' Heb je daar geen antwoord op, schrap de regel dan. Heb je wel een goed antwoord? Leg je doel uit aan je kind(eren) (bijvoorbeeld: ik wil dat de buren geen last van ons hebben) en bedenk samen oplossingen en afspraken om dit doel te bereiken. Schrijf de nieuwe set afspraken onder 'afspraken', en streep de overbodige regels door.
TADA! Daar is ie dan: jullie eigen set regels en afspraken. Waaraan alle gezinsleden elkáár kunnen herinneren. Je kind voelt zich serieus genomen, gezien en gehoord, en kan daardoor meer zijn best doen om zich aan de gemaakte afspraken te houden. Dat scheelt alvast de helft...
Verschenen op dichtbij.nl:
http://www.dichtbij.nl/utrecht-en-leidsche-rijn/regio/artikel/4248174/respectvol-opvoeden-kan-je-leren.aspx
UTRECHT - Een training voor gevorderde ouders. Zo kondigt KinderPersonalCoach en kinder- en jeugdpsycholoog Patricia van Doorn de sleuteltraining 'HarTgrondig Opvoeden' aan. Hart is in de titel met een 't', omdat deze manier respectvoller en liefdevoller is dan iedere andere methode. De eerste training begint bij voldoende aanmeldingen op maandag 23 mei.
Kind centraal
De opvoedtraining komt voort uit de integratieve kindertherapie, ontwikkeld door Charlotte Visch, die zich liet inspireren door de wereldberoemde pedagoog en kinderarts Janus Korczak. Niet het geven van grenzen en leren ‘gehoorzamen’, maar in contact blijven met je kind staat voorop, vertelt kindercoach Patricia van Doorn. "Zeuren wordt gezien als een vorm van doorzetten. Ruziemaken als een waardevolle kunst en een kunde, die jouw kind - als hij of zij het goed beheerst - in staat stelt om langdurige relaties met anderen te onderhouden."
Een stuk gezelliger in huis
Hoeven kinderen dan geen grenzen te krijgen? Van Doorn: "Een kind heeft zeker grenzen nodig om veilig en gezond te kunnen opgroeien. Dat betekent echter niet dat het kind geen mening mag hebben. Het erkennen van het gevoel van je kind geeft zoveel rust, dat hij of zij daarna ruimte heeft om naar jou te luisteren. Er is dus meer ruimte voor de autonomie van je kind, zijn of haar verantwoordelijkheidsgevoel groeit, en als gevolg daarvan groeit ook het zelfvertrouwen." Als kers op de taart wordt het een stuk gezelliger in huis, belooft de kindercoach uit Leidsche Rijn.
Thema's ongehoorzaamheid, zeuren, ruzie
Deze manier van respectvoller opvoeden leer je in de training, vertelt kindercoach Patricia van Doorn. De training bestaat uit 6 avonden met de thema's ongehoorzaamheid, zeuren, ruzie, jij in je opvoedersrol, liegen en gewelddadig gedrag. De kindercoach uit Utrecht biedt de training HarTgrondig Opvoeden aan vanuit haar praktijk voor kindercoaching ‘Kind en Krachtig’.
Aanmelden voor de training die kan via info@kindenkrachtig.nl.
Ga voor meer informatie naar www.kindenkrachtig.nl of stuur een e-mail naar info@kindenkrachtig.nl.
Dit artikel is voor het laatst aangepast op: 30 mei 2016
Deze blog schreef ik voor OpgroeiGdis: het sociale medianetwerk voor ouders, opvoeders en leerkrachten.
https://www.opgroeigids.nl/leeshoek/blog/ontwikkeling-en-gedrag/ontwikkeling-en-gedrag/kleuterhumor
"Jij bent een poep!". "Nee jij bent een poep!". "En jij bent een scheet!". "Hahahahaha!". Zet twee kleuters bij elkaar en je ontkomt er bijna niet aan. Poep- en plashumor. Wellicht komt het doordat kleuters die voor het eerst naar school gaan ineens hun eigen billen moeten afvegen. Of halve dagen met poep tussen hun billen moeten rondlopen. Hoe dan ook: kleuters vinden weinig zo fascinerend als poep. En niets zo hilarisch als poep- en plashumor.
In de klas van mijn zoon heet het tv-programma "Koekeloere" tegenwoordig "Poepeloere". En het rijmpje van "1 april" is eind april nog steeds populair omdat het hier eindigt op "poep in je bil". Of "kikker in je poep". Minstens zo grappig. Bij ons thuis zijn de poep- en plasgrapjes vooral tijdens het avondeten favoriet. "Mama…" "Ja?" "Poepiescheet! Hahahahaha!" riep mijn zoon laatst toen ik een hap broccoli in mijn mond stak. En toen zijn zusje trots herhaalde "Poe-pie-seet!" verdween haar grote broer letterlijk onder de tafel van het lachen. Inmiddels heeft onze kleuter zichzelf omgedoopt tot 'Pietje poep', dus als hij weer eens "poep" roept als we vragen wat hij op zijn brood wil, zeggen we: "Oh, Pietje poep is er weer!".
Maar laatst maakte ik een fout. En dat heb ik geweten. Het begon nog vrij onschuldig: "Kijk uit, hondenpoep!" riep ik toen ik onderweg naar de auto over een grote drol heen stapte. "Wáát?!" riep hij terwijl hij nog even naar een rondslingerende voetbal rende. "Wat zeg je?!" verbeterde ik hem geïrriteerd, om vervolgens te roepen: "Níet in de hondenpoep gaan staan!". En dáár ging het mis. Want onze hersenen registeren het woordje 'niet' niet. Daar kunnen onze hersenen – en dus ook die van onze kinderen – simpelweg niets mee. We horen het wel, maar verwerken het niet. Let maar eens op: Niet aan taart denken hè. Wat doe je nu? Precies! En nu niet je Facebook gaan checken hè?! En denk vooral niet aan een heerlijke kop koffie. Waar heb je nu zin in? Juist!
Dus toen ik tegen mijn zoon – die niets zo fascinerend vindt als poep – zei dat hij níet in de hondenpoep mocht gaan staan…. Je raadt het al… Terwijl ik mezelf wel de haren uit mijn hoofd wilde trekken, stond mijn zoon eens even lekker zijn zondagse schoenen in een grote hondendrol te draaien. Wat een sensatie moet dat zijn geweest. En om nog even te bewijzen dat hij écht een kleuter was, beweerde hij vervolgens glashard dat hij per óngeluk in de poep was gaan staan. Want behalve 'poep' of 'scheet' zeggen, heeft hij natuurlijk ook het jokken ontdekt. Zoals het een kleuter betaamt.
Mijn tip van vandaag: Zeg nooit 'niet' tegen je kind; benoem liever wat je wél verwacht. En als je echt iets per direct wil verbieden, zeg dan: "Stop hiermee!" (in plaats van "Niet slaan!" bijvoorbeeld).
