Gezeur op het schoolplein

Sinds maart 2016 blog ik als 'kundige blogger' bij 'Opgroeigids': het sociale medianetwerk voor ouders, opvoeders en leerkrachten. Zie hier mijn eerste blog: "Gezeur op het schoolplein". Over wat te doen als je kind blíjft zeuren om iets wat niet kan, niet mag, of simpelweg onmogelijk is:

https://www.opgroeigids.nl/leeshoek/blog/opvoeding-en-tips/opvoeding-en-tips-2/gezeur-op-het-schoolplein

Beste moeder op het schoolplein,

Wat was je frustratie voelbaar daarnet op het schoolplein. Je had vast al minstens zes keer uitgelegd dat jullie zó gingen eten. En ze had vast al minstens even vaak gevraagd om een boterham, of gegild dat ze honger had. Zwaar gefrustreerd riep je naar haar: "IK HEB NIKS BIJ ME, ZEG IK TOCH!!" Bijna was ik op je afgestapt. Gewoon, om je die ene gouden opvoedtip te geven. Die het leven met kinderen zoveel gezelliger maakt. Maar in de regen en kou met een hongerige en jengelende dochter op de fiets, zat je vast niet te wachten op ongevraagd advies.

We kennen het allemaal. Je hebt op alle mogelijke manieren uitgelegd waarom iets niet mag, niet kan, of gewoon belachelijk is om überhaupt te vragen (Hoezo nóg een ijsje?), maar je kind blijft jammeren en zeuren. Om je iPhone, om te plassen (midden op de snelweg), om nóg een koekje… En jij herhaalt voor de zoveelste keer, steeds een beetje gefrustreerder, dat het niet kan, niet mag, of gewoon: "NEE IS NEE!". En als je dan in een zwakke bui, omdat je zo moe bent en écht even geen gezeur meer aankan, toch toegeeft, gaat je kind nóg harder huilen. Huh?!

Je begrijpt even helemaal niets van je kind, en dat is wederzijds. Want jouw kind weet heus wel dat het antwoord 'nee' is. Dat hoef je echt geen honderd keer uit te leggen. En als het ineens 'ja' wordt is dat alleen maar verwarrend. Maar wáárom blijft hij/zij dan steeds dezelfde vraag stellen, jammeren of gillen? Heel simpel: omdat hij of zij verdrietig is. Of boos. Of teleurgesteld. En dat zijn hele heftige gevoelens als je nog zo jong bent en ze nog niet zo vaak ervaren hebt.

Wat een kind dan nodig heeft, is erkenning. "Vond je het ijsje zo lekker?" "Zou je er wel nog één willen?" En troost. "Jammer hè. Dat je er niet nog één mag…" En dan, als je kind zich helemaal erkend (gehoord en gezien) en getroost voelt (dat weet je als je kind weer helemaal rustig is), dan kan je de realiteit nog één keer benoemen. "Maar het mag dus niet." Dat is eng. Dat voelt alsof je een 'trap na' geeft. Maar niet voor je kind. Die wist namelijk allang dat het niet mag en kan dat nu prima aan. Probeer het maar eens!

Dus beste moeder, als je dochter weer eens zo huilt dat ze honger heeft, reageer dan eens met: "Heb je zo'n honger? Heb je zoveel zin een iets lekkers? En dan is het ook nog koud en nat... Vervelend hè, dat je niet nú iets kan eten?!"

Geloof me: na een paar keer "jaa-aa-aa…" brullen is alle frustratie weg. En dan sta je ineens niet meer tegenover, maar naast je dochter. "We gaan zo eten, als we thuis zijn" kan je dan rustig zeggen zodra ze rustig is, en tot je verbazing begint ze niet eens opnieuw te huilen, maar ziet ze ineens een reiger in de sloot, vertelt ze over het nieuwe liedje dat ze heeft geleerd, of bedenkt ze wat ze op haar brood wil!

Veel succes, veel plezier, en ik hoor graag hoe het is gegaan!